Войловичи деревня

Численность постоянно-проживающего населения в деревне на 01.01.2013г. - 21 человек. В том числе моложе трудоспособного возраста - 0,трудоспособного возраста - 9,старше трудоспособного возраста - 12. В деревне 14 хозяйств. Войловичи 0 9 12

У в. Войлавічы ёсць археалагічны помнік Курганны могільнік". Мясцовая назва - Французскі склад. За 1.2 км на поўдзень ад вёскі 15 насыпаў вышынёй 0,5 -0,7 м., дыяметрам - 15 м. Частка курганоў пашкоджана. Выявіў і абследаваў у 1959г. Л.В. Аляксееў, абследваў у 1981 г. А.М. Гутоўскі. Раскопкі не праводзіліся.

«Калі загінем, дык за сваіх» Старэй за Таццяну Фірсаўну Піліпенка з Войлавіч, што на Дабейшчыне, у вёсцы нікога няма. Ей 84 гады, перажыта нямала. Хацелі даведацца, дзе жыве жанчына, у мясцовага паштальёна С. П. Шыёнак, і тая падказала: — Убачыце самі: на плоце — жалезная скрынка для газет. Гэта ў Таццяны Фірсаўны. Ідзём, прыглядаемся да штыкетніку, і вось яна — скрынка. Някідкая, затое ліштва карункавая, ажурная на вокнах і пасвяжэла глядзіцца на сонцы. Скрынка — вачамі паштальёна (кожны прыкмячае свае) — адметны знак у вёсцы, дзе і засталося хат з пятнаццаць. Т. Ф. Піліпенка няпрошаных гасцей сустрэла ветліва і, відаць, як кожны, хто перажыў вайну, адразу пра гэта і вядзе аповед, нават з незнаемым чалавекам. Выслухалі і мы яе ваенна-партызанскую споведзь, тым болып што расказ быў цікавы і захапіў. Таццяна Фірсаўна родам з Ходараўкі, што на Обалыпчыне, год і восем месяцаў прабыла ў партызанах. Маладая дзяўчына, якой на пачатку вайны споўніўся 21 год, угаварыла сваю сяброўку пайсці ў партызаны. Маці — у плач, маўляў, куды, дачушка, расстраляюць паліцаі ўсіх нас. Сапраўды, у Ходараўцы жыў былы не- мец, які ў вайну стаў паліцаемі вельмі прыслужвау акупантам. Дзяўчаты не паслухаліся, рызыкнулі пайсці ў лес. Ішлі праз Абалонне, а ў Запалянцы, дзе быў штаб партызан, іх сустрэў вартавы. Дзяўчаты ведалі і Жыжова, і Садукевіча, якія былі ў партызанах даўно, ведалі як камандзіраў. У размове з імі Таццяна Піліпенка прызналася: «Прыйшлі вось да вас, хаця і не пускалі. А рашылі: калі загінем, дык за сваіх. У мяне тут два браты ў партызанах...» У ліку лясных мсціўцаў ваявалі Ісак і Васіль. Т. Ф. Піліпенка помніць дакладна дату прыходу да партызан — 16 лістапада 1942 года. Менавіта з гэтага часу і пачынаецца ў маладых дзяўчат жыццё, поўнае небяспечных прыгод, нястач і ліхалецця. Ніхто ім палёгкі не даваў, як і ўсе партызаны яны стаялі на варце, хадзілі на заданні, варылі ежу. Пасляваеннае жыццё Т. Ф. Піліпенка нічым асабліва адметным не вылучалася. Жыла, працавала настаўніцай у Лескавічах, пасля перайшла выкладаць гісторыю ў Бараноўскую васьмігодку. Да гэтага закончыла завочна інстытут, у вёсцы Бараноўскія сустрэла Кузьму Сямёнавіча — будучага свайго мужа. — Васемнаццаць гадоў я удава, — гаворыць Т. Ф. Піліпенка. — Працаваў мой і брыгадзірам, і кладаўшчыком. Чацвёра дзяцей нажылі. Вось у суботу прыязджалі дзеці — якраз адзначалі гадавіну смерці гаспадара. У канцы сакавіка кожны год збіраемся... Легка размаўляць з Таццянай Фірсаўнай, жанчына яна адукаваная, шмат чытае. На стале ляжалі стосікі газет, у тым ліку «Герой працы», што кранула, а таксама некалькі нумароў «Звязды». Выпісвае і часопіс «Народны доктар». Як былая настаўніца, у «Звяздзе» шукае матэрыялы пра школу, як партызанка, у раёнцы цікавіцца перш за ўсё публікацыямі мемуарнага характеру. Чытае з захапленнем пра Васю Чыкава. Вечарам да яе прыходзяць суседзі, адводзіць душу ў гаворцы, іншым разам перакінуцца ў карты. А ў суботу сусед М. I. Жыгуноў, які жыве праз дарогу, запросіць прыйсці ў лазню. Паважаюць у вёсцы Войлавічы Т. Ф. Піліпенка. Добрая яна жанчына, пражыла цікавае і змястоўнае жыццё. М. БАРЫСАЎ. // “Герой працы”, № 33 ад 27 красавіка 2004 года.//

Барановский Антон Дорофеевич, 1924 г.р., работал в колхозе "Искра" трактористом, был награжден медалью "За доблестный труд"

Красицкая Мария Александровна, 1930г.р., работала в колхозе "Искра", награждена орденом Знак Почета.

В марте 1921 года в Войлевичской школе работали - Василевский М., Тарабуко П.И.

Январь 1921 года. В Войлевичской избе-читальне работает Королев Михаил.

В книге «Список населённых мест Витебской губернии» 1906 года указано:"Войловичи - деревня - принаждлежит Горковскому сельскому обществу, прав.,34 дворов - 226 душ. Михаловщинская волость, Добейский прав. приход, Полоцкий уезд, Витебская губерния"

Когда-то в Войловичах был клуб, где не один год проработала Лялюго Мария Тимофеевна (проживала в Лялюгах). О ней писали в районной газете и до сих пор вспоминают бывшие участники самодеятельности. Сейчас Мария Тимофеевна является старейшиной деревни Лялюги.